Ik ga niet graag winkelen, echt niet. Boodschappen doen, ja, maar shoppen… ik krijg al rode uitslag van het woord alleen. Maar af en toe valt het helaas niet te vermijden. Zoals deze middag. Toen mijn rechterschoen er even geen zin meer in had. Afgeknapt riempje, en daar stond ik dan.
Moed bij elkaar geraapt dan maar. Ik ben de laatste dagen in een “ik ben dom en dik en lelijk-bui”, dus niets is schrikwekkender dan de confrontatie met een winkelstraat. Maar zo terug naar huis huppelen is ook niet echt een optie. En dus ben ik toch maar dapper geweest. Met resultaat.
’t Is er altijd op of onder op zo’n dagen. Ofwel strompel ik steeds wanhopiger van winkel naar winkel, overtuigd van het grote complot dat de hele mode-industrie tegen mij persoonlijk heeft georganiseerd. ofwel slaag ik er guerillagewijs in de buit in amper een paar minuten naar mijn hol te slepen. Een tussenweg is er niet.
Enfin, met dank aan Tamaris: een paar rode hoge hakken die uitstekend staan bij de jurk van de dag, en een paar laaggehakte zwarte sandaaldinges. Ik kan er deze zomer weer tegen.
't Is al goed 