Gisteravond was er Iets op Canvas, over BC-Canada. Met schone prentjes van de eilanden voor Vancouver. En opeens had ik het weer. Bijna tien jaar geleden was ik daar ook. En ik heb toen meer dan één keer staan janken omdat ik zo overdonderd was door de grootsheid van alles.
Wij waren (en zijn) Frankrijkgangers. En ook daar kan ik nog altijd wegzakken in dat weidse, dat uitgestrekte. Ik ben geen buitenmens, verre van zelfs, maar er is iets wat me elke keer weer bij de keel grijpt. West-Canada was gewoon de overtreffende trap. Te mooi om waar te zijn, en toch echt waar. En dus kon ik het amper drooghouden. Ik wil terug, volgend jaar. Om er op dezelfde plek mijn veertigste verjaardag te gaan vieren.
't Is al goed 